Gęsto i zimno niczym w 4° wodzie. Haru - złodziej i składacz serc. Piszcząca lodófka i brzęczące holery.

"Mógłbym powiedzieć to samo", pomyślałem. Każda moja rozmowa z Haru była gorsza od poprzedniej.

Naprawdę nie rozumiałem go.
- Ciebie też miło zobaczyć... wychodzącego z mojego domu - Haru ma szczęście, że jest ważny dla Innisa, bo inaczej zadbałbym, żeby stracił pracę.
- Czemu tak wcześnie wróciłeś? - Haru wyglądał źle. Bardzo źle. Jego oczy były ciemne od nienawiści wypełniającej umysł, jak gaz powoli doprowadzający do twojej śmierci.
- To chyba moja sprawa, kiedy wracam do domu... - byłem zmęczony, ale na widok mojego wroga adrenalina rozlała się po całym ciele.
- Masz rację - Haru niebezpiecznie się uśmiechnął. Jego oczy zabłyszczały, jakby właśnie znalazł idealne rozwiązanie - Ale moją sprawą jest to, co robisz z Innisem.... to jak go krzywdzisz.
- Nie wiem o czym mówisz - moja twarz zmieniła się w kamienną maskę nie do przeniknięcia. Lata pracy w branży przydają się...
- Aiden, tak bardzo nienawidzisz tego, że on przychodzi do mnie, ale... - Haru nabrał powietrza, żeby kontynuować. Wypuścił je jednak i spojrzał na ziemię - Pozwól mu odejść. On cię kocha, a ty z każdym dniem odłamujesz kawałek z jego serca... ja bym je poskładał....
Szczerość Haru i świadomość, że to, co się dzieje to jedna z tych rzeczy, które miały się nigdy nie wydarzyć, przełamały moją maskę.
Mięta. "Ze mną będzie jej lepiej". Długie brązowe włosy powiewające, kiedy odchodzili. Trzaśnięcie drzwi. Moje ręce zaczęły się trząść. Przysiągłem wtedy, że nikt nie odbierze mi tego, co moje. A Innis jest mój. Spojrzałem na Haru, który podniósł głowę i patrzył prosto w moje oczy.
- Nie odbierzesz mi go - wycedziłem. Zwinąłem ręce w pięści.
- Aiden, ty go nawet nie kochasz... prawda? - Haru wysyczał, powstrzymując śmiech który zbierał się w jego gardle - Nie rozumiesz miłości... nie jesteś nic warty.
Prawdopodobnie zaniósłby się śmiechem, ale moja pięść była szybsza. W pełnym zamachu wrzasnąłem i przyłożyłem mu prosto w kość policzkową. Haru upadł na ziemię, przyciskając rękę do policzka. Był zbyt zszokowany, żeby przeklinać lub krzyczeć. Ja za to ryknąłem jeszcze raz i rzuciłem się na niego. Chciałem przywalić w tę okropną twarz jeszcze raz, ale odsunął ją i trafiłem w beton. Powinna mnie boleć ręka, ale byłem zbyt zgubiony w wewnętrznym bólu wspomnień i nienawiści. Haru podniósł się na kolana. Dopiero teraz dostał szansę na swój pogardliwy śmiech i wykorzystał ją. Kiedy skończył, wstał i popatrzył na mnie.
- Jesteś żałosny - uśmiechnął się, unosząc lekko głowę i patrząc na mnie z góry - Tak jak ja - dodał i kopnął mnie w klatkę. Pacnąłem w ziemię, ale było to praktycznie niezauważalne, bo od razu się podniosłem i starałem się przeprowadzić kolejny atak. Rzucałem pięściami na ślepo, nawet nie patrząc, gdzie on jest. Słyszałem tylko ten okropny śmiech. W pewnym momencie coś owinęło się wokół mnie. Dwie długie ręce pociągnęły mnie w tył i dotargały do domu.
Innis popchnął mnie na kanapę i gdzieś poszedł. Średnio mnie to obchodziło, co robi. Zwinąłem się w kulkę i starałem się odpędzić wszystkie myśli. Kiedy to nie poskutkowało, podniosłem się i poszedłem pod prysznic. Dopiero teraz zobaczyłem, jak okropnie rozwaliłem rękę. Uruchomiłem prysznic i poczułem gorąca wodę na swoich plecach. Trochę za gorąca, ale teraz tego potrzebowałem.... inny rodzaj bólu. Skupiłem się na tym i stałem tak, nie myśląc o niczym konkretnym. W pewnym momencie woda zrobiła się zimniejsza i ręce owinęły się wokół mnie jeszcze raz.
Oparł czoło między moimi łopatkami. Pocałował mnie delikatnie w plecy i wyszeptał "przepraszam". Przeciągnąłem go przed siebie i przycisnąłem do ściany. Jego wzrok był mglisty, ale i tak się uśmiechnął. Dotknął palcem moich warg i przesunął rękę na tył mojej głowy. Zatrzymał usta milimetr od moich i czekał. To było nieme pozwolenie. On wiedział, czego potrzebowałem. Pocałowałem go delikatnie, a potem mocniej, z pożądaniem. Złapałem jego dolną wargę między zęby i cieszyłem się tym momentem władzy. Innis zajęczał nisko i pocałował zagięcie mojej szyi. Ponownie wyszeptał "przepraszam" i spojrzał w moje oczy, próbując zrozumieć, co czuję. Wściekłość i pragnienie.
Zła kombinacja, kiedy się jest ze mną.

***

Ja pierdolę.

No po prostu ja pierdolę.
Co ja sobie myślałem, zapraszając Haru do domu Aidena?
Z drugiej strony, skąd miałem wiedzieć, że Aiden wróci szybciej...
Kurwa, a miało być tak pięknie. Miałem rzucić mu się na szyję i powiedzieć, co czuję, a zamiast tego...

Nie chciałem zostawiać go samego, nawet na chwilę, ale musiałem wyjść do Haru. Gdyby coś mu się stało... Odszedłem od Aidena i wyszedłem na zewnątrz. Aha. Poszedł sobie, chociaż prosiłem, żeby został. Może to i lepiej. Jeden kłopot z głowy, chociaż na jakiś czas.
O co w ogóle im chodziło? Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego tak bardzo siebie nienawidzą. A dzisiaj, to już przeszli samych siebie. Za cholerę nie mogłem pojąć, o co im poszło. Nie znali się przecież nawet. No ale żeby skakać sobie do gardeł?
Bylem pewny, że Aiden zaczął. Tu nawet nie chodziło o jego charakter.Wystarczyło na niego spojrzeć...
Boże, tak strasznie się o niego martwiłem. Może inni widzieli w nim nieczułego potwora, ale ja wiem jaki jest naprawdę.
Problem w tym, że on nawet przed samym sobą udawał kogoś innego...

Idąc do łazienki myślałem, jak się zachować. Co powiedzieć, by nie sprowokować Aidena. Oczywiście, teoretycznie moglem po prostu tam nie iść, ale to nie wchodziło w grę. Przecież wiedziałem, że mnie potrzebuje, jak mogłem go zostawić?
Myślałem o tym, co może się zdarzyć. Niestety, wszystkie możliwe scenariusze tego, co stanie się za chwilę kończyły się tak samo.
Strasznie się bałem.
Powtarzałem sobie, że przecież już to przerabiałem. Pocieszałem się, że szybko o tym zapomnę. Że to tylko chwilowe. Normalnie tak nie ma.
Jasne...

Przepraszałem. Sam nie wiem za co, ale czułem, że muszę. Że ma do mnie pretensje. Nie wiedziałem tylko, o co. Znaczy niby wiedziałem, ale... czy naprawdę mógł się tak wkurwić tylko dlatego, że Haru przyszedł? No ale to nie miało znaczenia. Liczyłem tylko, że uda mi się go jakoś uspokoić.

Odwrócił mnie do siebie, spojrzał w oczy i już wiedziałem, że będzie gorzej, niż myślałem. Uśmiechnąłem się, licząc, że coś tym wskóram, ale oszukiwałem sam siebie. Widziałem, że jest na granicy załamania.
Pocałowałem go, chociaż tego nie chciałem. Oczywiście on chciał. Bardzo.
Przygryzł moją wargę.
Zaczyna się.
Uspokój się Innis, oddychaj, nie skupiaj się na tym.
To powoli zaczynała być rutynowa czynność. Coś, co trzeba zrobić i tyle

Był brutalny. Wsunął język głębiej, dociskając mnie do chłodnej ściany.
Wyciągnął mnie spod prysznica i rzucił na podłogę. Twarde kafelki. Czułem każdą najmniejszą kość w moim ciele. Nie potrafiłem się uspokoić. Nie potrafiłem odpłynąć, wyłączyć się. Spanikowałem. Chciałem się podnieść, uciec, ale on usiadł na mnie i złapał dłońmi moją szyję. Próbowałem je zdjąć, ale tylko zaciskały się mocniej, więc przestałem. Jego oddech był szybki i nieregularny. Mnie oddychanie przychodziło z trudem.
Był zimny i nieobecny. Nieobliczalny.
Balem się go. Po raz pierwszy w życiu bałem się Aidena.
Po moim policzku spłynęła pierwsza łza, za nią kolejne. Chciałem się wyrwać. Rzucałem się i odpychałem go od siebie.
Przewrócił mnie na brzuch jak szmacianą lalkę. Uderzyłem twarzą w zimne płytki.
Poczułem jego ręce na moich pośladkach. Nie miał lubrykantu, wiedziałem to. Starałem się uciec biodrami, ale trzymał mnie mocno.
Nie, błagam, tylko nie to...
-Aiden, nie na sucho, pro... -wyjąkałem i nagle poczułem, że wszedł we mnie jednym ruchem do samego końca. Poczułem rozdzierający ból. Wrzasnąłem i zacząłem się wyrywać, ale jego ręce mocno pchały mnie z powrotem na podłogę, uniemożliwiając choćby odwrócenie głowy.
Poruszał się szybko i chaotycznie. Wbijał paznokcie w moją skórę. Krzyczałem. Ignorował mnie.
Ból.
Darłem się, płakałem, piszczałem. Nie słuchał. Im bardziej protestowałem, tym bardziej przyśpieszał.
Ból
Czułem tylko ból. Rozchodzący się po całym ciele, blokujący myśli, palący ból.
To trwało w nieskończoność. Łzy płynęły i tworzyły kałużę pod moją twarzą, a ja nie miałem już siły wydać z siebie dźwięku.
Nagle zatrzymał się, po czym zrobił we mnie ostatni ruch i poczułem rozlewającą się w moim wnętrzu spermę.
Wstał, wszedł jeszcze na chwilę pod prysznic i wyszedł bez słowa z łazienki trzaskając drzwiami.
Nawet na mnie nie spojrzał.

***

Wyszedłem z łazienki i bez oglądania się za siebie poszedłem do sypialni. Rzuciłem się na łóżko i spojrzałem na sufit. Wypuściłem powoli powietrze, czując, jak złość ze mnie wyparowuje.
Zamykam oczy, ale zamiast ciemności, widzę Innisa. Jak płacze. Jak krzyczy. Jak błaga, żebym przestał. Przekręcam się na bok. Miejsce złości zajmuje teraz żal. Powinienem go przeprosić. Jak w ogóle mogłem mu to zrobić? I to jeszcze po tym, jak ostatnio zrobiłem dokładnie to samo.
Powinienem tam pójść i sprawdzić, co z nim ale.... nie. On pewnie nie chce mnie teraz widzieć. Teraz ani nigdy. Powinien uciec. Powinienem mu na to pozwolić. Powinien mnie zniszczyć tak, jak ja zniszczyłem jego. Tak. Tak będzie lepiej. Chociaż już tyle przeszedł, może nawet nie zwraca na to uwagi?
Krzyk. Płacz. Ból. Błaganie. Na pewno zwraca na to uwagę. Na pewno mnie nienawidzi. Ale ja go nie kocham. To powinno być mi obojętne. Może to dlatego, że tyle tu mieszka i jest jak.... pies? Albo kot? Bo ja się nie zakochuję, więc to pewnie tylko przywiązanie. Na pewno.
Ale psy wracają nawet do najgorszego właściciela. Szczerze, cieszyło mnie to. Nie powinno mieć znaczenia, ale jakoś tak, nie wiem. Nie chcę, żeby odchodził. Ale czy on chce zostać? Zresztą, lepiej, jak dam mu odpocząć... i sam się zastanowię.
Może to nawet lepiej, że odejdzie. Nie chcę zakochać się ponownie. Już raz to się przydarzyło i....lepiej nie. Raz mi wystarczy, mam ważniejsze sprawy. Na przykład Haru.
Odejście Innisa to coś innego, niż odejście Innisa do Haru.
To ostatnie  nie ma prawa się przydarzyć.

***

Nie byłem w stanie się poruszyć. Leżałem i płakałem.
Ze wstydu.
Z bezsilności.
Z bólu.
Zagryzłem swoją wargę i po chwili poczułem metaliczny smak krwi.
Zostawił mnie. Skrzywdził i wyszedł. Bolało.
Chciałem się uspokoić, ale nie mogłem. Czułem się poniżony i tak strasznie samotny.
Starając się wykonywać jak najmniej zbędnych ruchów delikatnie dotknąłem palcem swojego wejścia. Krew.
Wstrzymałem oddech i zamknąłem oczy. Choć ten jeden raz chciałem przestać być sobą. Bezbronnym chłopcem, którego można popychać w obojętnie jaką stronę. Ofiarą, która na wszystko reaguje płaczem. Z drugiej strony, czy Aiden zauważyłby, że nie podoba mi się sposób w jaki mnie traktuje gdyby nie moje łzy?
Tak chciałbym o tym nie myśleć.
Ostatnio mnie chociaż przeprosił. Proszę, Aiden, wróć tu i przeproś mnie. Porozmawiaj ze mną.
Cisza.
W mojej głowie niósł się jeszcze echem huk zatrzaskiwanych drzwi.

Wysunąłem rękę i sięgnąłem kieszeni moich spodni, które, na szczęście, leżały na podłodze obok mnie. Każde napięcie mięśni powodowało kolejną falę bólu. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer.
- Innis? - odebrała od razu. Przez sekundę zawachałem się, czy na pewno tego chcę, ale nie widziałem żadnej alternatywy
- Jestem u Aidena. Przyjedź po mnie jutro.

______________________________________________________

Nareszcie nowa notka! :D Na kolejną, niestety, raczej będziecie musieli chwilę poczekać. Nam też jest przykro :c
Mark napisała uczucia/przemyślenia, czego nie lubi, więc wszyscy ją tulamy i dziękujemy <3
A Allozaur poszukuje bety, bo sama nie daje rady. Jeśli ktoś chce jej pomóc, to dajcie znać przez email (alicjusz.allozaur@gmail.com)
Dziękujemy za tyle cukru pod poprzednimi postami! :D