Haruś, alkohol i teleportacja do łóżka (co ja wczoraj robiłem?!)

Od jakiegoś czasu siedziałem z Haru w jego mieszkaniu. Czułem się tu trochę jak u Aidena. Białe ściany, dużo obrazów i ogólnie surowy wystrój. Nie było tak sterylnie i oczywiście było znacznie mniej miejsca, ale było tu coś sztucznego. Jakby nikt tu nie mieszkał. "Nikt nie jest perfekcyjny, zaakceptujcie to w końcu..."- pomyślałem. 
Myślałem, że się uspokoję, ale alkohol tylko wzmagał moją złość.Westchnąłem, odstawiając pustą butelkę i sięgnąłem po kolejną.
- Nie przesadzasz, In? - powiedział zmartwiony Haru. 
On nic nie wypił. Siedział i czekał aż coś powiem. Jego zielone oczy wwiercały się w moją duszę i zadawały miliony pytań. Zignorowałem to.
- Martwię się, źle wyglądasz - dodał po chwili, jakby starając się siebie usprawiedliwić. 
Był trochę dziwny, no i wkurzała mnie ta troska... Tylko się o mnie martwił. Znamy się od kilkunastu lat i jeszcze nigdy nie musiałem go pocieszać, wysłuchać... Zawsze on...Zawsze był dla mnie taki dobry, a ja zachowuję się jak dupek. 
Chciałbym jakoś powstrzymać tą agresję. Napływały do mnie stresy z ostatnich tygodni, jednak głównie wszystko kręciło się wokół Aidena. Tej dziwnej osoby, do której nawet nie wiedziałem co czułem... I co ona do mnie czuła... Chciałem się jakoś wyżyć.Pod wpływem impulsu sięgnąłem po przed chwilą odstawioną butelkę i cisnąłem nią o ścianę. Spojrzał na mnie przerażony. Westchnąłem i schowałem głowę między rękami.

- A jak mam wyglądać kiedy... - nie wytrzymałem. Zalałem się łzami. 
"Wyżyć"... Tak jak on wyżywał się na mnie? Co prawda nie zawsze, ale tak naprawdę łączył nas tylko seks...No i nie mogłem nawet nic powiedzieć. Po prostu tak bardzo chciałem z nim być, że dawałem mu robić ze mną co chciał. Cierpiałem przez niego, ale zawsze do niego wracałem. Tylko dlaczego tak cierpiałem? Czułem, że chodzi o coś innego niż wmawiam sobie, że chodzi...
- Znowu to zrobił, prawda? - Na pierwszy rzut oka jego głos był zrezygnowany, ale słyszałem w nim troskę. Nosz kurwa, czy ja mam pięć lat? Wszyscy się o mnie martwią, przepraszają, troszczą... Mam tego dość! Myślałem, że będę mógł powiedzieć o tym Haru, ale nie potrafiłem ubrać w słowa tego co czuję. Pewnie to przez alkohol...
- To nie tak jak myślisz. On mnie kocha. I ja jego też - spróbowałem jakoś wytłumaczyć, ale słowa przechodziły przez gardło jak ciężkie kamienie - Naprawdę - dodałem choć nie wiem dlaczego.W sumie to nawet nie wiedziałem czy mówię prawdę i to mnie wkurwiało i dołowało jednocześnie.
Wcześniej siedział naprzeciwko mnie przy kuchennym stole, ale teraz wstał i usiadł obok. Spojrzał mi w oczy.
- On cię krzywdzi Innis - dla niego to było stwierdzenie. Fakt.
Tylko że wcale tak nie było. Przynajmniej nie do końca... A może wcale? Nagle źle się poczułem.
- Aideeen... Kużwa! - zacząłem szlochać. Język zaczął się plątać. Haruś zbliżył się i otarł mi łzy. Alkohol mocniej uderzył mi do głowy i wszystko stało się takie... dziwne.
- Aiden myśli że to co robi jest w porządku. Traktuje cię jak rzecz. Nie musisz się na to godzić - co on gadał? dobrze wiedział, że tak nie jest. To, co mówił było okropne. Już chciałem zaprzeczyć, ale był pierwszy
- Pewnie się ze mną nie zgodzisz, ale gdzieś w głębi duszy wiesz, że Aiden cię nie kocha. To jest chore Innis, musisz z tym skończyć
Całą złość skierowałem na niego. Zawsze mi pomagał. Teraz mnie ranił. Wiedział co czuję do Aidena i mimo to mówił takie rzeczy. Przecież sam wiedział, że to nieprawda! O cokolwiek by mu nie chodziło, nie miał prawa obrażać tak ważnej dla mnie osoby! Zwłaszcza w takim momencie! Poza tym, jego powaga mnie poważnie wpieniała. 
Chciałem go uderzyć. Wiem, że to było głupie. Spojrzałem na niego wzrokiem pełnym nienawiści. Chociaż w obecnym stanie ciężko mi był nawet skupić na czymś wzrok (da się wogóle "skupić wzrok"?)  zamachnąłem się. On jednak złapał moją rękę w połowie drogi do jego nosa. Popatrzył mi w oczy i zbliżył swoją twarz do mojej. Spanikowałem. Czułem jego oddech na moim policzku. Co to ma być?!
- Innis... - szepnął tuż przy moim uchu pieszczotliwie.
 Poczułem jedną jego rękę na moim udzie. Kciuk Haru delikatnie jeździł po jego wewnętrznej stronie i nie było to ani trochę przyjemne. Po moich plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz.
Nagle zadzwonił telefon.

***

Jeszcze nigdy nie miałem potrzeby żeby z kimś poważnie pogadać. Szczególnie o czymś, co tej osoby nie dotyczyło w najbardziej bezpośredni sposób. Ale propozycja pana Pinetree wywołała taką potrzebę.
Wyciągnąłem telefon i przejrzałem kontakty. Prawie ze wszystkimi miałem biznesowe relacje, nawet z rodziną. Osobą najbliższą do przyjaciela był Innis. Tylko czy on zrozumie? Wybrałem numer. Odebrał po pierwszym sygnale.
- Innis? - dziwne było zaczynanie rozmowy od czegoś innego niż żądanie żeby przyszedł gdzieś, gdzie mógłbym go przelecieć -Masz czas?
- Taaaa - brzmiał jakby się upił - Jeeeśli mnie pooocałujesz to bdem miaaaał...
- Jak pozwolisz się odebrać, to mogę się nad tym zastanowić....
- Zostw mnie! A tyyyy weź menie... Aiden choouodź tuuu -z telefonu dobiegły głosy gwałtownej szuraniny, a następnie usłyszałem czyjś głos.
- Jeśli jesteś zajęty, to w porządku - widać dobrze się bawił.
- Nie nie! - w jego głosie słychać było panikę.
- To powiedz gdzie jesteś
- Eeee.... u Harusia....? - niepewność w jego głosie wynikała z tego, że wiedział, że nienawidzę Haru.
- Wyjdź. Będę za 10 minut - ledwo powstrzymywałem złość. 
Rozłączyłem się, a samochód wypełniła popowa muzyka o tym, że się komuś związek skończył. Świetny timeing. Na najbliższym skrzyżowaniu zawróciłem i docisnąłem pedał gazu. 50km/h. 60km/h. 70km/h.
Dojechałem do Haru łamiąc chyba z 5 przepisów i zamiast w 10, byłem tam w 5 min. Wysiadłem z samochodu i trzasnąłem drzwiami. Usłyszałem rumor za drzwiami, więc pobiegłem je otworzyć. Ze środka wypadł upity Innis.
- Aiden!! - wpadł w moje ramiona jak małe dziecko. 
Westchnąłem i rzucając wściekłe spojrzenia w stronę Haru przecholowałem Innisa do auta. Ułożyłem go w pozycji przypominającej siedzącą i pochyliłem się, żeby zapiąć mu pasy. Innis delikatnie pocałowal mnie w szyję, a potem się zaśmiał. Usiadłem na miejscu kierowcy i pojechałem do domu. Chyba w takim stanie nie będzie się dało z nim pogadać.

Zaparkowałem pod domem. 
- Innis? - zapytałem delikatnie nim potrząsając. Odpowiedział mruknięciem i odwróceniem się w drugą stronę. 
Uśmiechnąłem się i wysiadłem z auta zostawiając je włączone. Otworzyłem drzwi i zapaliłem światło, żeby nie wywrócić się później. Wróciłem po Innisa. Podniosłem go, a on się we mnie wtulił. Zamknąłem drzwi mojego drogiego, czystego auta kopniakiem. Doszedłem z nim do łózka zamykając wszystkie drzwi nogą i prawie przewracając się przy każdych z nich. Posadziłem go na łóżku i ściągnąłem z niego kurtkę, buty i spodnie. Nakryłem go kołdrą. Od razu przytulił poduszkę i się uśmiechnął. Wyglądał tak słodko i niewinnie, że nie mogłem się powstrzymać i pocałowałem go w czoło. 
Poszedłem odłożyć jego rzeczy i się przebrać. Normalnie ubrałbym się przynajmniej w dresy, ale zostałem w samych bokserkach. Wróciłem do sypialni, wsunąłem się pod kołdrę i przesunąłem w stronę Innisa. Przysunąłem go do siebie, otoczyłem rękoma i nogami. Chciałbym go tak trzymać zawsze... bez groźby, że Haru, albo jakiś następny mi go odbierze. Pocałowałem go w kark. Delikatnie zamruczał i odwrócił się do mnie. Wtulił się w moją klatkę jak wcześniej w poduszkę i nawet uśmiechnął się w ten sam uroczy sposób. Wsunąłem ręce pod jego koszulkę i wodziłem po jego karku. Był taki delikatny i mały w moich ramionach. Poczułem senność. Wsłuchując się w jego spokojny oddech w końcu sam zasnąłem. 
Był to najlepszy sen od wielu miesięcy.